ارزیابی بهبود زخم برشی با استفاده از اندازه گیری متوالی مقاومت الکتریکی اپیدرم در حالت ‏‎in vivo‎‏ و مقایسه آن با روشهای معمول

از آنجائیکه ارزیابی بهبود زخم تاثیر بسزایی در تعیین رژیمهای دارویی و روشهای درمانی مختلف در راستای بهبود زخم دارد. لذا تلاشهای زیادی برای ارزیابی روند بهبود زخم بصورت پیوسته و غیرتهاجمی شامل بررسی های مشاهده ای و سطح سنجی انجام گرفته است، ولی اکثر این روشها برای ضایعات پوستی با سطح وسیع مطرح می باشند و در زخمهای برشی کوچک به دلیل وجود خطا در اندازه گیری سطح و عدم دقت کافی در بررسی مشاهده ای به خاطر وجود لخته ، روش ارزیابی دقیقی، به شمار نمی روند، از طرفی روشهای دیگر ارزیابی نظیر اندازه گیری مقاومت کششی بافت زخمی، مطالعات بافت شناسی و تجزیه شیمیایی بافت نیز بخاطر جداسازی و تخریب پوست یک روش تهاجمی محسوب می شوند و مانع از ارزیابی پیوسته زخم می گردند. لذا در این تحقیق برای رهایی از این مشکلات روش کمی دیگری برای ارزیابی بهبود زخم بکار بردیم، که در آن از نقش سد مقاومت الکتریکی پوست بعنوان یک روش غیرتهاجمی در حالت ‏‎in vivo‎‏ استفاده شده است.دراین روش که نیازی به برداشتن بافت و یا ارزیابی مشاهده ای ندارد ، جریان ضعیف ‏‎dc‎‏ کنترل شده ای توسط تراوش محلول نمک از نوک یک الکترود اندازه گیر (که بدین منظور طراحی شده و قبلا دراین نوع کاربری مصرف نداشته است) بر روی سطح زخم تزریق می شود، آنگاه با عبور این جریان از ناحیه مرکزی حیوان، امکان اندازه گیری مقاومت الکتریکی نفوذی پوست فراهم می اید، محلول تراوش شده امکان هدایت الکتریکی محل زخم را علیرغم وجود لخته فراهم می سازد. حیوانات مورد آزمایش در این تحقیق ، موش های صحرایی نژاد ‏‎wistar‎‏ بودند که پس از ایجاد زخم برشی ‏‎full-thickness‎‏ در ناحیه بین دو کتف، که بصورت طولی روی خط میانی پشتشان قرار داشت ، در دو گروه جداگانه مورد بررسی قرار گرفتند.